ŞİİR & ŞEHİR / İmgesu’ya Mektuplar

Sayın yazar, şiiriniz ruhun derinliklerine dokunan bir yankı taşıyor. “Ey şiir! Ey ezel nida!” diyerek başlayan tiradınız, insanın varoluş sancılarını, içsel çelişkilerini ve bitmeyen sorgulamalarını adeta kaleme kazıyor. Her dize, yaşanmışlıkların izlerini taşıyor; başın dönmesi, dizlerin kanaması, kuşların gökyüzünden azalması gibi imgeler, hayatın yitip giden güzelliklerine ve insanın kaçınılmaz çöküşüne işaret ediyor. Şehir, bu tiradın hüzünlü fonunda yankılanan bir karakter gibi, zamanın tanığı olarak suskun ve bilge bir sessizlik içinde duruyor. “Kadim defterini aç ve söyle!” diyerek geçmişe ve zamana sesleniyorsunuz; sanki bu fani dünyada cevabını bulamadığınız dertlerin şifasını, geçmişin derin bilgi birikiminde arıyorsunuz. Şiiriniz, okuyucuya içsel bir yolculuk yaptırıyor; insana, kaybolmuş çocuk cıvıltılarını, unutulmuş gülüşleri ve şehirdeki hüzünlü yankıları hatırlatıyor. Teşekkür ederiz.