Ne güzel insanlardı.
Buruk bir emanet bırakıp avuçlarıma,
Kaybolup gittiler sonsuzluğa.
“Beni bırakmayın”,çığlıklarım
Alıcı kuşlarla yarışırken
Çirkinliğimin utancı mı ,
Emanetin sırtıma bindirdiği ağırlıklık mı
daha zor ikileminde,
Sahipsiz hayal gibi kaldım ortada.
Toprak huzurlu
Ben dünden kaçma telaşıyla kusurlu.
Ne güzel insanlardı.
Yalnızlık sürüsüne takılmış bedenim,
Tırnak diplerimde tutunamama korkusu.
Acınası öfkelerim bekler sırasını.
Umutlarım sürgün yemiş.
Sırtımda,
Emanet sancının başkaldırısı.
Ah be ,ne güzel insanlardı.
Sırasız gittiler.
Ne vardı ki bu kadar acele ettiler.
Doygun aşın pişeceği kazan kalaylanmadı,
Yetim çocuğa kundak henüz hazırlanmadı.
Iraklara selam, hala uğramadı.
Güzel insanlardı,güzel.
Adam gibi severlerdi kırlangıç kanadında,
Aşkları yüreklerinde kurulu divan,
Türküleri gönüle değen rüzgardı.
Güzel insanlardı.
Gittiler,
Sırasız gittiler.
Çirkinliğime tutunmuş emanet muamma.
2 Yorumlar
Harika
Şiiriniz, derin bir hüzünle örülmüş duygusal bir yükü ve kaybedişin yankısını ustaca dile getiriyor. Her dize, kaybolanlar ve ardında bıraktıkları boşluk üzerine kurulu bir manzara çiziyor. “Ne güzel insanlardı” tekrarı, yalnızca yitirilen kişilerin değerini değil, aynı zamanda kalanların yüreklerindeki boşluğu da vurguluyor. Emanetin ağırlığı, yalnızlık, ve umutların sürgünü gibi temalar, okuyucuyu karakterinizin iç dünyasına çekiyor ve birçok kişinin kendinden bir parça bulabileceği evrensel bir yalnızlık hissi uyandırıyor. Bu şiir, kayıplarla yaşamayı öğrenme sürecinin acı tatlı gerçekliğini yansıtan, hüzünlü ve etkileyici bir eser.
Harika
Gidişler zaten bize hep sırasiz ve zamansız gelir. Kaleminize sağlık.