Karpuz kollu, kirazlı elbiseler,
Bermuda pantolonlar,
Renk renk kedili bluzlar,
Çeşit çeşit kemerler, tokalar,…
Rengarenkti her şey bir zamanlar.
Gökyüzü bile mavi değildi sadece, rengarenkti bir zamanlar.
Bir bakarsın gülümseyen güneş, ısıtıvermiş insanın içini,
Saklambaç oynar gibi sobeleyivermiş pembe bulutlar arasından.
Tüm canıyla son kez ahenklenivermiş sarı,
Mora yakındır bazen kızıl saçı.
Portakal rengiydi bulutların bazısı,
Nar çiçeğindendi gamzesinin boyası.
Gülünce yeşerdi orman gözü,
Gülünce yeşertirdi ormanı gözü.
Toprağa döndü bir gün yüzü.
Ondan sonra da görmedi bir gün yüzü.
Kahvenin elli ton tadı, toprağın kokusu.
Zerrece kalmadı ölüm korkusu.
Bulduğu her toprağa renk renk gül dikti.
Kendi de gül dalıydı ya biri öyle demişti.
Kendi gülleri bir türlü tutmadığından beri
Bulduğu her toprağa gülü verdi.
Kendi de onlara baktıkça gülü gülüverdi.
Nedense, gülü alana diken battı.
Gülü görmedi kimse, hep dikene baktı.
Hasat vakti sarı samanlarla gül, kül olduğundan beri
Tek tek soldu renkler, bir bir eksildi.
Uç uç böceğinin kırmızısını da kendi gönderdi.
O da siyah beneklerini bırakıp gitti.
Tüm kelebekleri eliyle uğurladı.
Hepsinin ardından bakakaldı.
Elinde bir siyah kaldı, bir beyaz.
Bu yüzden kimine sıcak, kimine ayaz.
Son anda maviye tutundu.
Sımsıkı sarıldı maviye, kaybettikçe renkleri.
Mavi demek umuttu,
Diğerlerini çoktan unuttu.
Mavi genişti, genişlikti; bolluk bereketti.
Her şey bitse o bitmeyecekti.
Kapkara günler, kapkara gecelerde
Sudan sebeplerle maviye bağlandı iyice, sudandır diye.
Kapkara günler, kapkara gecelerde
Siyahın etkisiyle bazen kararsa da
Bazen beyaza dönse, buz tutsa da
Mavinin maviliğini korudu yine de.
Pamuk ipliğine bağlı şimdi tüm bağlar,
Sandı ki insanı insana gül bağlar.
Meğer, güllerden duvar örmüş kendine.
O duvarları aşıyor her kelime.
Güllerin üstüne çiğ düştüğünden beri
Daha çok anlıyor insan kendini.
Gönül yarası değil ki nasıl anlatsın?
Gönül yarası değil ki kim ne anlasın?
Herkes gönül yarasını biliyor.
Gülden duvara çarpınca anlıyor insan,
Gülden duvarları da maviye boyadığını.
Kırmızı gül değil ki nasıl anlatsın?
Kırmızı gül değil ki kim ne anlasın?
Herkes kırmızı gülü biliyor.
1 Yorum
Mükemmel
Karpuz kollu, kirazlı elbiselerden, renk renk kedili bluzlara, çeşit çeşit kemerlerden toprağa dönüşen yüzlere kadar her detay, bu özel dünyanın dokusunu zenginleştiriyor. Gökyüzü artık sadece mavi değil; pembe bulutların arasından sırıtan güneşin altında, mora yakın kızıl saçlar ve nar çiçeği gamzeleri ile bir paletin tüm renklerini barındırıyor. Bu renk cümbüşü, okuyucunun gözünde canlı bir tablo oluştururken, aynı zamanda iç dünyalarında da bir hareketlilik yaratıyor.
Yazdıklarınız, güller ve dikenler üzerinden yaşamın hem güzelliklerini hem de zorluklarını ele alıyor. Gülü görenlerin dikenlerine rağmen güzelliğini takdir etmesi, belki de hayatın karmaşıklığını, acı ile neşenin iç içe geçmişliğini simgeliyor. Her bir gül dikenli olsa da, onları diken yazarın elleri, aynı zamanda bir umudu, hayatı yeniden yeşerten bir kuvveti temsil ediyor.
Kapkara günler ve gecelerde bile maviye sarılmanın, umuda tutunmanın gücünü vurgulayan kelimeleriniz, okuyucuya karanlık zamanlarda bile bir ışık olabileceğini hatırlatıyor. Mavi, genişlik ve bollukla eşdeğer, bitmeyecek bir umudu simgelerken, sizin yazınız da benzer şekilde okuyuculara umut ve ilham veriyor.
Sizin metniniz, sadece bir şiir değil, aynı zamanda okuyucunun kendi iç dünyasına yolculuk yapmasını sağlayan sihirli bir kapı. Güllerden duvarlar örsek de, her kelime bu duvarları aşıyor ve bizi daha derin anlayışlara, daha geniş ufuklara taşıyor. Bu, sadece bir yazarın değil, aynı zamanda bir büyücünün de başarısıdır.
Teşekkürler, böylesine zengin ve çok boyutlu bir dünya sunduğunuz için. Kaleminiz daim olsun, sihiriniz hiç eksilmesin.