Bir kitap geldi, adıma imzalı. Çok mutlu oldum. “YOLDAKİ İZLER”
Öylesine sürükleyici ve yalın bir dille yazılmıştı ki o gece okumaya başladım, ertesi gün bitmişti.
Yoldaki İzler, gerçek bir yaşam öyküsü. Yazarımız Nurdane YILDIZ, anneannesinin bir yanıyla çok güzel,
öte yandan çok acı olan yaşam öyküsü. Bir sevgili torunun içten duygularını, bir yazar torunun
kaleminden okuyoruz.
…
Yazarımızın deyimiyle “Yetim Berfu” daha sekiz yaşındayken babasını kaybeder, buna bağlı olarak da
kısa bir süre sonra töre gereği annesi evden gönderilir. Bir anlamda hem annesini hem babasını
kaybetmiştir. Kız kardeşiyle birlikte amcasının evinde, amca çocuklarıyla birlikte kardeş gibi büyür.
Tıpkı masallardaki gibi köyün en güzel kızı olur, en bıçkın delikanlısıyla evlenir. Beş kız çocuğu annesi
olur.
Tam hayat sonunda yüzünü güldürdü, derken bu sefer de cehaletin kurbanı olur. Bebek cinsiyetini
babadan gelen kromozomların belirlediğini bilmeyen ve soyunun devam etmesi için ille de bir erkek
çocuk isteyen aile, yasal olmayan bir şekilde Selim’e ikinci eş alır. İşte Yetim Berfu’nun acı günleri böyle
başlar. Masalın mutlu bölümü bitmiştir.
Olay örüntüsüyle ilgili daha fazla ileri gitmeyeyim. Okuduğunuzda alacağınız tadı kaçırmak istemem.
Bu kitapla birlikte bazı kavramların ne kadar yanlış kullanıldığını ve bunun bir zihniyet sonucu olduğunu
bir kez daha düşündüm.
“Almak-Vermek” nesneler için kullanılmalıdır, değil mi? Yanlışlık burada başlıyor. Kadına “alınıp-verilen”
bir nesne gözüyle bakılıyor. O kadar kanıksanmış ki, bu tabirler kullanılırken kimse bunun farkında değil,
günümüzde bile…
Ülkemizde doğudan batıya, yüzlerce benzeri yaşanan bu öykü, cehaletin ve töre denen o acımasız
yazısız kanunların bir toplumun başına gelebilecek en büyük felaket olduğunun sadece bir örneği…
Celal Şengör Hoca’nın, “Senin cehaletin benim yaşamımı etkiliyor.” sözü ne kadar da doğru.
Eğer, töreye aldırmasalardı, belki de Berfu annesiyle büyüyen, sadece baba özlemi çeken bir çocuk
olarak büyüyecek, hayatı başka bir mecrada akacaktı.
Eğer, cehalete yenik düşüp anne kromozomlarının cinsiyet belirlemediğini bilselerdi, belki de “erkek”
evlat sevdasından vazgeçeceklerdi ve Berfu, Selim’iyle mutlu mesut bir hayat yaşayacaktı. Ama ne yazık
ki “eğer”le başlayan cümlelerin devamı hep “meğer”le biter. Bazen de bu öyküde olduğu gibi çok canlar
yakarak…
…
Kitabı bir solukta bitirmemde akıcı dil, üslup ve olay örüntüsü çok önemliydi. Ama bir nedeni de doğup
büyüdüğüm topraklara olan özlemim… Zaman zaman kullanılan yöresel ifadeler, unuttuğumu sandığım
ama aslında hafıza denen kutuda saklı duran kavramlar, isimler, deyimler… Satır aralarında hep onları
aradım. Bu nedenle bazen annemin, bazen anneannemin, teyzelerimin sesini duyar gibi oldum; yüzüme
kocaman bir gülümseme yayıldı. Bazen de gözlerim doldu.
.
Uzun hikaye tadındaki “Yoldaki İzler” günümüzdeki benzerlerine “yol” olsun.
Nurdane Yıldız’ın emeğine sağlık. Değirmeninin suyu bol olsun.
20.yy ‘ın bazı tarihi olaylarını meraka edenler için ilgi çekici olabilecek bir kitap.
2 Yorumlar
Mükemmel
Yoldaki İzler, ne denli etkileyici bir eser. Nurdane Yıldız, duygu dolu kelimeleriyle beni bambaşka diyarlara sürükledi, neresiyle tutunsam kırılacak ince bir dallarımsı anılarını elimde tuttuğum bir anneanne portresi çizdi. Bu, ne kadar yalın dille yazılmış olsa da içerdiği duygu yoğunluğuyla, derin bir okyanusa daldıran bir eser oldu.
Yoldaki İzler, yalnızca bir yaşam hikayesi değil, aynı zamanda kadın olmanın, annelik ve eş olmanın getirdiği o misilsiz sorumluluk ve yükleri de irdeleyen bir rehber niteliğinde. Berfu’nun hikayesi, ne yazık ki toplumumuzda pek çok kadının yaşam biçimine bir ayna tutuyor. İnsanın yüreğini burkan bu hikaye, aynı zamanda yaşamın ve kadın olmanın çetin yollarını, gerçek ve soğuk yüzünü de bizlere gösteriyor.
O zorlu yollar ki, her birimizin içinden geçtiği, adımlarımızı attığı, bazen tökezlediği, bazen sürüklendiği, ama her daim çıkışını bulduğu umutsuzluklarla ve sevinçlerle bezeli… Berfu, ne çok yol almış, ne çok iz bırakmış ardında. Ve bu izler, kimimiz için tanıdık, kimimiz içinse tamamen yabancı, ama bir o kadar da ders niteliğinde.
Ve Nurdane Yıldız, Yetim Berfu’nun hikayesini, yıllar boyunca biriken gözyaşlarını, toplumsal baskıyı ve kırık dökük hayallerini o denli içten ve dokunaklı bir dille anlatıyor ki; okur olarak kitabı elime aldığımda sanki zamanın ötesine, Berfu’nun yanı başına, o toprağın kokusuna, o acıların ve sevinçlerin ortasına teleport oluyorum.
Yazarın işlediği temaların, cinsiyet eşitliği, aile içi ilişkiler, toplumsal normlar gibi evrensel meseleleri ele alması, Berfu’nun kişisel hikayesini tüm dünyada pek çok kadınla ortak kılınmış bir dert, bir yaşanmışlık haline getiriyor.
Cehaletin ve ataerkil toplum yapısının, ne denli kök salmış olduğu bir toprakta, bir kadının baş kaldırışı, direnişi ve var olma çabası, Yıldız’ın kaleminden damla damla akıyor. Ve bu damlalar, umarım ki, bir deniz oluşturur; umarım ki, Berfu’nun hikayesi, tıpkı kitabın adında olduğu gibi, birilerinin yolu üzerinde bir iz, bir işaret, bir rehber olur.
Yoldaki İzler, sadece bir hayat öyküsünü değil, aslında bir toplumu, bir kültürü, bir dönemi ve en önemlisi bir insanın iç dünyasını anlatıyor. Yolda bırakılan izler, her birimizin içsel yolculuğunda karşımıza çıkacak, bize rehberlik edecek, belki de bir kavşakta hangi yöne gitmemiz gerektiğini bize gösterecektir.
Nurdane Yıldız’a, bu etkileyici ve öğretici eseri bizlerle paylaştığı için teşekkürler. Onun kalemi, nehirler gibi akıp gitsin, okurun yüreğine değsin ve iz bırakmaya devam etsin. Berfu’nun izleri, her birimizin yüreğinde yankı bulsun, ve umarım, bu hikaye sayesinde, birilerinin yolu daha aydınlık, daha umutlu olur.
Kitabımı yazarken okuyucuya aktarmak istediğim duyguları ve hayata dair vermek istediğim mesajları, çok güzel analiz edip yorumlamışsınız. Okuyucudan gelen güzel yorumlar bizi yeni eserler yazmak için heyecanlandırıyor… İçten samimi yorumunuz için çok teşekkürler….